Wspomniałem już nie raz, iż każdy z kolekcjonerów czeka na jakiś model, który stanowi dlań swoisty kamień milowy w jego zbiorze. W dzisiejszym wpisie chciałbym Wam pokazać model, którego wyczekiwałem już od jakiegoś czasu, ale nie liczyłem, że trafi on do mojej kolekcji w tak szybkim czasie. Mowa oczywiście o pięknej Tatrze 815 S3. Model sygnowany jest logiem Premium Classixxs, która od jakiegoś czasu reprezentuje rosyjską Start Scale Models w Europie Zachodniej. Współpraca ta oczywiście umożliwiła zachodniej części Europy łatwiejszy dostęp do poszukiwanych modeli samochodów dawnego tzw. Bloku Wschodniego.

Końcówka lat 40-tych i niemal cała dekada 50-tych, w radzieckim przemyśle samochodowym to okres niezwykle intensywnego rozwoju. Wiedza techniczna zdobyta po drugiej wojnie światowej przekładała się na projektowanie oraz wdrażanie do produkcji seryjnej coraz to nowszych modeli samochodów. Zwłaszcza intensywnie przebiegały prace nad wszelkiej maści pojazdami do przewozu towarów, które wówczas były jednym z nieodzownych narzędzi odbudowy gospodarczej. Te z kolei przekładały się na rozwój różnorodnych pojazdów specjalistycznych, w tym samochodów strażackich. 

Gaz 66 to jedna z moich ulubionych konstrukcji motoryzacyjnych. Zarówno wizualnie, jak i technicznie, jest to samochód, który ma w sobie to „coś”, co wzbudza moją wielka sympatię.  Poza tym, że auto po prostu mi się podoba, jest też jedną z najbardziej udanych i uniwersalnych konstrukcji motoryzacyjnych, jakie powstały w byłym Związku Radzieckim. 

Ził 130 pojawiał się już na łamach Muzeum 1:43, gdy prezentowałem Wam modele Start Scale Models oraz jego budżetowego odpowiednika - Автоистория (АИСТ). Do kolekcji Muzeum 1:43 dołączył niedawno kolejny model Ziła 130 sygnowany logiem rosyjskiej Автоистория (АИСТ). Tym razem jest to model samochodu z zabudową APM 90, czyli specjalistycznego reflektora wspomagającego. 

Ciągnik siodłowy Kamaz 54112 zadebiutował w 1981 roku, jako następca modelu oznaczonego symbolem 5410. Samochód wizualnie niemal nie różnił się od swojego poprzednika, jednak w kwestii rozwiązań technicznych stanowił znaczący krok na przód. Dzięki wzmocnionemu podwoziu oraz konstrukcji siodła, samochód mógł ciągnąć naczepy o znacznie większej masie. Zmianom uległo także rozmieszczenie niektórych podzespołów. 

Przy okazji któregoś z poprzednich wpisów wspominałem o tym, iż niemal każdy z kolekcjonerów ma swoją listę modeli, które obowiązkowo, prędzej czy później znajdą się w jego kolekcji. Wspominałem wtedy o swojej i pozycjach na niej zawartych. Niektóre modele zawarte na mojej liście zdawały się być niemal nieosiągalne z racji trudnej dostępności lub wyśrubowanych cen. Zdarza się jednak, że czasem coś, co pozornie wydaje się nie do zdobycia, ni stąd, ni zowąd, pojawia się w kolekcji. Tak było w przypadku prezentowanego dzisiaj modelu Ziła 157 KW. Samochodzik trafił do mnie ze zbioru zaprzyjaźnionego kolekcjonera, który reorganizował swoją kolekcję i zgodził się odsprzedać mi swój egzemplarz. 

Ifa S4000-1 pojawiła się w 1958 roku, jako następca modelu H3A. Samochód z zewnątrz praktycznie niewiele różnił się od swojego poprzednika. Wóz odziedziczył po modelu H3A kabinę, co z pewnością skutecznie kamuflowało wszelkie zmiany. Technicznie jednak zmieniło się wiele. Przede wszystkim wydłużono o 300mm rozstaw osi oraz wzmocniono sprężyny, a co za tym idzie, ładowność pojazdu wzrosła do 4t. Zwiększona ładowność wymusiła również podniesienie mocy silnika do 66KM, a to z kolei spowodowało konieczność przebudowy skrzyni biegów, która w modelu S4000-1 była już w pełni zsynchronizowana. 

Opel Rekord D gościł już na łamach Muzeum 1:43 wiele razy. Zapewne niektórzy z Was pamiętają wpisy o czerwonym sedanie, zielonym coupe i kombi w bliżej nieokreślonym kolorze. Tych, którzy nie widzieli jeszcze tych samochodzików zapraszam TUTAJ. Kolejny model tego samochodu, jaki chciałbym Wam zaprezentować dzisiaj, to również miniatura sygnowana logiem Minichamps. Model w żaden sposób, zarówno w kwestii montażu jak i odwzorowania, nie odbiega od prezentowanych wcześniej, toteż pozwolę sobie dzisiaj odpuścić jego szczegółowy opis i zaproszę Was od razu do obejrzenia zdjęć. 

Samochody ciężarowe produkowane przez niemieckiego giganta Krupp AG, były tuż po wojnie najcięższymi tego typu pojazdami produkowanymi w Niemczech. Olbrzymi Krupp Titan pojawił się w 1950 roku i faktycznie jak na swoje czasy mógł sprawiać imponujące wrażenie. Pod pięknie wystylizowaną, wydłużoną maską Titana pracował ciężki, sześciocylindrowy, dwusuwowy diesel mocy 190KM. Dopuszczalna masa całkowita pojazdu wynosiła 16t, a jego prędkość maksymalna 70 km/h. 

Ciekawostką jest, iż inżynierowie Kruppa skonstruowali sześciocylindrowego diesla poprzez złączenie ze sobą dwóch mniejszych, trzycylindrowych silników. Obeszli w ten sposób powojenną sankcję, która zakazywała im produkcji silników mocniejszych aniżeli 150KM. Charakterystyczny dźwięk silnika na wolnych obrotach, który powtarzano, jako „kropp-kropp-kropp” spowodował falę żartów, iż Krupp Titan to jedyna ciężarówka na świecie potrafiąca „wymówić” swoją nazwę. W roku 1959 model Titan zastąpiony został przez następcę, któremu nadano imię Tiger. Samochód podobnie jak jego poprzednik wyposażony był w ciężki, dwusuwowy motor, który być może nie imponował osiągami, ale trudno było odmówić mu mocy. Dlatego właśnie samochód znalazł szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach transportu.

W połowie lat pięćdziesiątych, wraz z szybkim rozwojem miast, pojawiło się zapotrzebowanie na coraz bardziej funkcjonalne pojazdy pożarnicze. Brakowało m.in. samochodów do transportu drabin. Standardowe 25 – metrowe drabiny w wielu przypadkach okazywały się niewystarczające. Próby zabudowywania wyższych drabin na samochodach często kończyły się fiaskiem ze względu na małą stabilność samego pojazdu. Ostatecznie grono samochodów zdolnych do sprostania temu zadaniu zawęziło się do kilku wozów, w tym ciężkiego Kruppa Tigera, który z racji swoich gabarytów i wagi doskonale nadawał się do zabudowy nań dużo dłuższych drabin. Bardzo szybko okazało się, że samochód daje tak potężne możliwości w tej dziedzinie, iż na podwoziach Kruppa Tigera montowano obrotowe mechanizmy Metz z drabinami sięgającymi 52 metrów. Mimo, iż pojazd Krupp Metz DL 52 zdawał się być strzałem w dziesiątkę, bardzo ciężko było mu konkurować na rynku zdominowanym przez Magirusa – Deutza i Mercedesa – Benza, które oferowały przede wszystkim nowocześniejsze jednostki napędowe. Niestety tej konkurencji Krupp nie wytrzymał. 

Wyjątkowość Kruppa Metz DL52 spowodowała, iż dzisiaj samochody te stanowią obiekt uwielbienia miłośników pojazdów straży pożarnej, którzy pieczołowicie dbają o to, by przedłużyć im żywot. Koła i stowarzyszenia pasjonatów z dumą prezentują swoje wspaniałe eksponaty podczas zlotów czy imprez tematycznych.  I ja mogę poszczycić się jednym egzemplarzem, co prawda w skali 1:43, ale zapewniam Was, że cieszy oko. 

Model, który widzicie na zdjęciach pochodzi z francuskiej serii „Collection Camions et Vehicules de sapeurs Pompiers”, w której bez wątpienia znalazło się kilka perełek. Z pewnością należy do nich opisywany dziś Krupp Metz DL 52. Model już na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie ciężkiego, przysadzistego, dokładnie takiego, jaki był jego odpowiednik w skali 1:1. Pięknie prezentuje się ozdobiona chromowanymi elementami charakterystyczna maska. Kabina wykonana jest starannie, podobnie jak cała zabudowa pojazdu. Bardzo podobają mi się felgi oraz zamki schowków na sprzęt. Oczywiście mechanizm drabiny, jak i ona sama są ruchome, choć niektóre manewry wymagają użycia większej siły. Z wiadomych powodów raczej nie będę próbował. Podsumowując powiem jedynie, iż model sprawił mi ogromną radość, dlatego z wielka przyjemnością zapraszam Was do obejrzenia kilku jego zdjęć w galerii.

Żyjemy w świecie, w którym szeroko pojęta kultura masowa jest nierzadko jedyną formą „kultury”, jakiej zakosztuje w swoim życiu przeciętny zjadacz chleba. Choćby nie wiem jak bardzo byśmy tego nie chcieli, to wszyscy jesteśmy nią naznaczeni.  Charakterystyczna dla kultury masowej jest „jednorazowość” jej wytworów. Jednorazowe stają się piosenki serwowane w radiu, książki, filmy, a co gorsza nawet ludzie, którzy bezpośrednio lub pośrednio stoją za nimi. 

9-go września w siedzibie Automobilklubu Polskiego w Warszawie odbyła się kolejna edycja Ogólnopolskiej Giełdy Modeli Samochodów im. Sławoja Gwiazdowskiego. Ta cykliczna, odbywająca się co kwartał impreza, przyciąga za każdym razem sporą liczbę kolekcjonerów i zbieraczy modeli samochodów w różnych skalach. Mnie również nie mogło tam zabraknąć. Jechałem na giełdę z zamiarem zakupu kolejnego Gaza 66 - jakiego, dowiecie się niebawem - jednak wróciłem do domu z zupełnie innymi modelami.  

KrAZ’a 255 czytelnikom Muzeum 1:43 przedstawiać nie trzeba. Model tego samochodu pojawiał się już na łamach bloga kilkukrotnie, ale na produkt rosyjskiej Start Scale Models czekałem najbardziej i najdłużej. W końcu udało mi się wzbogacić kolekcję o ten pojazd. Rys historyczny KrAZ’a 255 opuszczę, ponieważ pojawił się on już przy okazji poprzednich wpisów o tym radzieckim kolosie. 

Jak wspomniałem, był to jeden z bardziej wyczekiwanych przeze mnie modeli, dlatego jego pojawieniu się z moim zbiorze towarzyszyło sporo emocji. 

Rundhauber, czyli zaokrąglony nos starszych wersji Magirusa Mercura, to jedna z najbardziej rozpoznawanych brył w stylistyce niemieckich samochodów ciężarowych.  Jego oryginalny kształt zdobił wszystkie wersje tej popularnej w latach pięćdziesiątych ciężarówki aż do momentu, gdy zastąpiono go zupełnie nową, kwadratową maską zwaną „Eckhauber”. Podobno było to wymuszone zbytnim dociskaniem przedniej osi przez powietrze owiewające okrągłą maskę ciężarówki. 

Do napędu ciężarówek Magirus stosowano silniki diesla od 4R począwszy, a skończywszy na V12. Oznaczenie Magirusa Mercura 125 A oznaczało, iż samochód posiadał moc znamionowa 125KM oraz napęd na wszystkie osie (A-Allrad). Na uwagę zasługuje nomenklatura stosowana przez producenta, który zapożyczył nazwy dla swoich ciężarówek wprost z gwiazd. Najpopularniejsze serie produkcyjne Magirusa to wg wielkości i mocy: Sirius, Mercur, Saturn, Jupiter, Pluton oraz Uranus.  

Chyba nikt nie ma wątpliwości co do tego, że formalny czy tez nie, związek kina i motoryzacji zdaje się być już od dawna nierozerwalnym. Nikt również nie kwestionuje tego, że obie dziedziny czerpią  z tego przeogromne korzyści na każdej płaszczyźnie. Nie od dziś wiadomo, że niektóre produkcje są niemalże stuprocentowo sponsorowane przez producentów samochodów, promujących dany model, który występuje później na ekranie jako niemy bohater filmu. Nie jest tak oczywiście za każdym razem, ale pojawianie się konkretnego modelu w filmie, często ma podłoże znacznie głębsze aniżeli nam się wydaje. 

Pozostańmy jeszcze na chwilę nad Sekwaną. Wraz z opisywanym niedawno modelem Saviem SG2, do mojej kolekcji dołączyła gazetowa wersja Peugeota 504. Przyznam, że nie bardzo jestem w stanie określić, z jakiej serii pochodzi ta miniatura, ale z pewnością ktoś z Was przyjdzie mi z pomocą i dopowie, w jakim wydawnictwie się ukazała.

Niektórzy z Was zapewne pamiętają poprzedni wpis o modelu francuskiego Saviem SG2.  Model tego auta zagościł na łamach Muzeum 1:43 przy okazji prezentacji miniatury w barwach francuskiego producenta opon Michelin. Nie był to, jak pewnie pamiętacie, model najwyższych lotów, ale zachował w sumie ramy zachodniego wydawnictwa gazetowego. Miniatura, którą chciałbym Wam zaprezentować ukazała się, jako siódmy nr kolekcji Furgonetas de antaño, czyli zbioru furgonetek i samochodów dostawczych sygnowanych zbiorczym logiem Altaya. 

Dzisiaj chciałbym Wam zaprezentować model, który od dawna zalega gdzieś w czeluściach mojej szafy. Model przywędrował do mnie jeszcze za czasów prenumeraty Złotej Kolekcji Aut Peerelu, którą to nie raz opisywałem na łamach mojego bloga. Był jednym z ostatnich, które otrzymałem z prenumeratą, z której zaraz potem zrezygnowałem. Dlaczego? Pewnie każdy z Was się domyśla. Gaz 24 Wołga, którego model widzicie na poniższych zdjęciach, to nic innego jak kolejny uboższy klon gablotkowego modelu Ist Models. 

Kolejne duże paczki zmierzają z różnych stron świata do Muzeum 1:43, a tymczasem, chciałbym Wam zaprezentować model, który zaskoczył mnie w bardzo pozytywny sposób. Przyznam, że wcale nie nosiłem się z zamiarem zakupu BelAZa (pol. Biełaz) 540A, dlaczego? W sumie dlatego, że sam pojazd nigdy nie był dla mnie specjalnie interesujący, nie pamiętam go z dzieciństwa, nie mam jakichś szczególnych sentymentów. Samochodzik nie znalazł się w żadnym zestawieniu planowanych modeli, ani tych z listy „must have”, ani nawet z list rezerwowych.

Od dawna usiłuję kupić Gaza 66 z zabudową warsztatową. Autko w wydaniu Start Scale Models stało się dla mnie żelaznym punktem na liście modeli obowiązkowych, jednak jego zakup nie jest taki łatwy, jakby się mogło wydawać. U producenta modele rozeszły się na pniu, podobnie jak modele z zabudową wozu dowodzenia, które są dostępne jedynie za pośrednictwem Ebay. Ich ceny są jednak na tyle wysokie, iż skutecznie zniechęcają mnie do zakupu. Nie dziwne zatem, że ucieszyła mnie informacja, iż Автоистория (АИСТ) - AutoHistoria zamierza wypuścić na rynek 66tkę z zabudową Kung.

Bryłę kabiny kierowcy Maza serii 500 powinniście już znać dość dobrze, ponieważ pojawiła się ona na łamach mojego bloga już kilkakrotnie. Mało kto wie, że to popularne w Związku Radzieckim, auto było także bazą dla wielu prototypów. Wśród nich znalazł się m.in. ciężki KrAZ 253B z kabiną Maza 500 oraz tajemniczy wóz oznaczony symbolem 505.

Rosyjska zima nie raz udowodniła, iż potrafi skutecznie utrudniać życie zarówno Rosjanom, jak i niekoniecznie proszonym, gościom. To, że w transporcie lotniczym jest ona prawdziwą udręką wiadomo nie od dziś. Zaplecze techniczne lotnisk radzieckich, a później rosyjskich, musiało opierać się na całej gamie specjalistycznych pojazdów obsługi naziemnej, które nieustannie pracowały, by zapewnić możliwości normalnego ich funkcjonowania. 

Każdy z kolekcjonerów czy modelarzy ma swoją osobistą listę masthefów (ang. must have), czyli modeli, które bezwzględnie muszą znaleźć się w jego zbiorze. Mam i ja taką listę, która poza kilkoma żelaznymi pozycjami ciągle jest poddawana większym lub mniejszym modyfikacjom. Jedną z tych żelaznych pozycji udało mi się nabyć kilka dni temu. Jest nią oczywiście widoczny na zdjęciach KrAZ 260, który niedawno ukazał się nakładem rosyjskiej Start Scale Models. 

Ził 157 to jedna z najpopularniejszych ciężarówek Związku Radzieckiego.  Jej uniwersalność sprawiła, iż znalazła ona zastosowanie niemal w każdej dziedzinie transportu. Na podwoziu Ziła 157 montowano niezliczoną liczbę zabudów, zarówno cywilnych jak i o zastosowaniu specjalnym, w tym wojskowym, pożarniczym oraz pojazdów obsługi lotnisk. Zainteresowanych rysem historycznym Ziła 157 odsyłam TUTAJ, a ja od razu przejdę do opisu modelu, który kilka dni temu trafił do mojego zbioru. 

Wywrotka na podwoziu Maza 503A to obok Ziła 130 MMZ 555, to najpopularniejsza tego typu maszyna spotykana niemal na wszystkich budowach dawnego Bloku Wschodniego, w tym oczywiście w Polsce. W naszym kraju najbardziej znana była w kolorze niebieskim, i dlatego na taką miniaturę polowałem. Udało mi się niedawno zupełnym przypadkiem. Kiedy robiliśmy wspólne zakupy z innymi kolekcjonerami w popularnym, rosyjskim Ritmonexxie, zdawało się, że ktoś wcześniej podkupił mi wybranego, niebieskiego Maza. Szybko jednak okazało się, że to właśnie mnie udało się nabyć ostatnią sztukę i oto dzisiaj mogę się Wam nią pochwalić. 

Zapewne nie umknęło Waszej uwadze, iż od jakiegoś czasu nie pojawił się tu żaden nowy model Ziła 131. Sam nie wiem, jak mogło do tego dojść, dlatego spieszę nadrobić tę zaległość i oto właśnie zapraszam Was do obejrzenia kolejnego, sam już nie wiem którego, Ziła 131 w kolekcji Muzeum 1:43. Tym razem moi drodzy mamy do czynienia z gazeciakiem. Tak, nie musicie przecierać oczu, ten piękny, zielony Ził 131 to model pochodzący z wydawanej w Rosji serii Автолегенды СССР: Грузовики, czyli w wolnym tłumaczeniu Legendarne Samochody Związku Radzieckiego: Ciężarówki. Seria ta, jest naturalną kontynuacją kasowego hitu, jakim jest na rosyjskim rynku seria Autolegend CCCP, czyli naszego odpowiednika Kultowych Aut Peerelu. 

Dzisiaj chciałbym Wam zaprezentować drugi ze wspomnianych Peugeotów 308, który niedawno dołączył do mojej kolekcji. Podobnie, jak pokazywany kilka dni temu hatchback, tak i prezentowana dzisiaj wersja SW, wyprodukowana została przez Norev. Skłamałbym, gdybym powiedział, że model nie zrobił na mnie pozytywnego wrażenia. Pierwotnie, to właśnie miniatura wersji SW miała znaleźć się w mojej kolekcji. Hatchback trafił do niej właściwie „na doczepkę” z racji niewielkich kosztów, o których wspominałem przy okazji poprzedniego wpisu.

To, że nie jestem fanem aut francuskich to żadna tajemnica. Zaprzyjaźnieni kolekcjonerzy wiedzą coś o tym, a ci, którzy do teraz nie wiedzieli i zastanawiali się, dlaczego tak mało tu samochodów znad Sekwany - już wiedzą. Pewnie nie jeden z Was zadaje sobie teraz pytanie, dlaczego mimo niechęci do motoryzacji francuskiej, w Muzeum 1:43 pojawiają się modele współczesnych „peżotów”? Dlatego, moi drodzy, że gdyby istniało dobre francuskie piwo, to dwa modele, które niedawno zasiliły mój zbiór, byłyby od niego tańsze i moje kolekcjonerskie sumienie nie pozwoliłoby mi obok nich przejść obojętnie. Wiecie już więc, że ich obecność w kolekcji Muzeum 1:43 sprowokowała głównie cena, ale skłamałbym mówiąc, że tylko ona. 

W ubiegłą niedzielę, tj. 11 marca miałem ogromną przyjemność po raz kolejny uczestniczyć w cyklicznej imprezie, jaką jest Ogólnopolska Giełda Modeli Samochodów im. Sławoja Gwiazdowskiego. Giełda odbywa się raz na kwartał w Warszawie, a jej kolejna edycja odbędzie się 10 czerwca br. Zawsze gdy mam sposobność staram się uczestniczyć w tym wydarzeniu, ponieważ stanowi ono dla mnie swoiste święto. Cenię sobie bardzo możliwość rozmowy z zaprzyjaźnionymi kolekcjonerami, wymianę zdań, opinii czy po prostu wspólne oglądanie zgromadzonych tam setek, a może i tysięcy wspaniałych modeli samochodów w różnych skalach. 

     Dzisiaj chciałbym Wam zaprezentować kolejne wcielenie wspaniałego Gaza 66, które dosłownie wczoraj trafiło do mojego zbioru. Bryłę tego konkretnego samochodu znacie z wpisu o mobilnym gabinecie dentystycznym, tym razem jednak, występuje ona w malowaniu straży pożarnej. Widoczny na zdjęciu model to replika samochodu używanego w radzieckich jednostkach straży, jako wozu dowodzenia. Miniatura wyprodukowana została przez rosyjską Start Scale Models, a trafiła do mnie dzięki uprzejmości Pana Pawła z Toys And Models, którego sklep z ogromną przyjemnością mogę Wam polecić, ponieważ oferuje m.in. modele wspomnianej SSM w naprawdę konkurencyjnych cenach. 

Marki Bentley nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Firma założona została w 1919 roku przez Waltera Bentley’a, który od samego początku działalności swojego przedsiębiorstwa marzył o stworzeniu wyjątkowego samochodu wyścigowego. Można powiedzieć, że udało mu się to, ponieważ w latach 1924 i 1927 jego samochody wygrywały wyścig w Le Mans. W roku 1931 fabryka Bentley’a wykupiona została przez Rolls-Royce. Niektórzy twierdzą, iż praktycznie od tego czasu Bentley stracił całkowicie swój styl, stając się jedynie, nieco po macoszemu traktowaną, firmą córką koncernu Rolls-Royce. 

      W historii Muzeum 1:43 radziecki, a później rosyjski Ural pojawiał się już kilkakrotnie. Pierwszy raz przy okazji wpisu o ciągniku na podwoziu Urala 44202, drugi raz we wpisie o klasycznym Uralu 375d z zabudową kung, który tak doskonale znany jest choćby z parku maszyn LWP. Po raz kolejny pojazdy marki Ural opisane zostały w notce o samochodach napotkanych tu i ówdzie i uwiecznionych przeze mnie na fotografiach. 

Ostatnie dwa wpisy oddaliły nas od nurtu, do którego, mam nadzieję, już nieco Was przyzwyczaiłem, toteż dzisiaj prosto zza oceanu udamy się na wschód, gdzie w 1968 roku rozpoczęła się historia jednej z najbardziej rozpoznawalnych ciężarówek na świecie – Kamaza. Nim jednak pierwsze Kamazy zaczęły masowo zjeżdżać z taśmy produkcyjnej specjalnie do tego celu wybudowanej fabryki, w innych zakładach narodził się zupełnie nowy projekt samochodu ciężarowego. Pamiętajmy, że w dawnym Związku Radzieckim nie istniało pojęcie konkurencji, toteż istniejące wówczas zakłady samochodowe nie stwarzały dla siebie rynkowego zagrożenia. 

Druga generacja Chevroleta Impala weszła na rynek w 1959 roku. Przyjmuję tutaj oczywiście, iż pierwszym modelem o tej nazwie był Chevrolet Bel Air Impala, gdzie nazwa Impala, była wyznacznikiem wyższej, bardziej ekskluzywnej wersji wyposażeniowej. Samochód w stosunku do swojego poprzednika został całkowicie przeprojektowany. Wóz otrzymał zupełnie nową płytę podłogową, która spowodowała, że nowa Impala była nieco większa i cięższa aniżeli samochód pierwszej generacji.