Alfa Romeo 159 Sportwagon 1:43 Minichamps

Ten model jest moim świętym Graalem. Gdybym napisał, że go chciałem, okłamałbym Was niczym mało subtelny polityk swoich wyborców. Pragnąłem tej Alfy jak ryba wody, Cristiano Ronaldo Złotej Piłki, Romeo Julii. Jak mojej żony, od chwili, gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy.

Alfa Romeo 156 była powiewem świeżości w swojej klasie. Przykładem tego, jak z nudnego sedana klasy średniej zrobić małe dzieło sztuki. Walter de Silva stworzył ponadczasowy samochód pełen elegancji i sportowego charakteru. Popatrzcie na jej konkurentów, te wyciosane Passaty, Mondeo czy sztampowe japończyki. Wstyd było zaparkować takim nijakim paździerzem obok uroczej włoszki. Niestety, świat motoryzacji pędzi naprzód w zawrotnym tempie. Zaślepieni klienci żądają coraz to nowszych modeli, by pokazać się sąsiadowi, współpracownikom lub poderwać nową dziewczynę. 

159 zadebiutowała w Genewie w 2005. Mnie wbiła w ziemię. Nie wierzyłem, że uda się przenieść walory poprzedniczki i dostosować je do wymagań XXI wieku. A jednak. Studio Giugiaro udowodniło, że niemożliwe nie istnieje. Gen piękna mieszkańców Italii znów dał o sobie znać. Ta nierozerwalna nić biegnąca od starożytnych rzymian, przez renesansowych Micheleangelo i da Vinci’ego, klasycystycznego Canaletta po współczesnych projektantów sztuki użytkowej klasy Pininfariny czy Versace, połączyła kolejny element nowoczesności z historią. Żadna inna nacja nie zrobiłaby tego lepiej, niż Italczycy. 

Pełna harmonii sylwetka Alfy uwodziła kształtami niczym Monica Belucci. Jej spojrzenie potrójnych reflektorów powalało. Zmysłowe i drapieżne, jakby Monica patrzyła spod przymrużonych powiek. Trójkątna atrapa chłodnicy przywodzi na myśl dekolt wieczorowej sukni atrakcyjnej włoszki. A bagażnik? Miękka i poprowadzona zdecydowaną kreską krzywizna tylnych lamp jednoznacznie kojarzy się ze sceną ze „Spectre”, gdy Monica wraca z pogrzebu filmowego męża, kołysząc biodrami. Ta scena ma w sobie więcej seksapilu niż wszystkie polskie komedie romantyczne razem wzięte. Linia boczna? Nie napiszę, co o niej sądzę, bo żona zażąda rozwodu. 

Ten samochód nie ma wad, żadnych.  Czy motoryzacyjny odpowiednik Moniki Belucci może mieć jakieś niedoskonałości? Nie. Ktokolwiek sądzi inaczej niech przerzuci się na rower. 

Rzut oka do wnętrza, to jakbyś zaglądał w dekolt. Jedno spojrzenie, i wiesz, że jest pięknie. Po prostu chcesz tam być, dostać się w objęcia fotela, zanurzyć wzrok w głębi wskaźników. Pragniesz, by to ekstatyczne doznanie nie opuszczało cię już nigdy. 

Poszukiwanie Alfy 159 Sportwagon było dla mnie niczym poszukiwanie żony. Były inne po drodze, jednak żadna nie spełniała moich oczekiwań. Wiedziałem, czego chcę oraz, że znalezienie tej jedynej nie będzie prostą sprawą. Tylko Minichamps. Żadne Norevy czy inne M4 lub Bburago. My, faceci wiemy, co jest dla nas najlepsze. 

Zdobycie modelu Alfy to historia, w którą sam nie mogę do dziś uwierzyć. Dobrze, że mam świadków.

W grudniu 2019 przegrałem aukcję 159 na ebay. Kolejny raz. Zawiedziony pojechałem na giełdę modeli w Ursusie. Kolekcję uzupełniło kilka nowości. Spotkałem się ze znajomymi. Właśnie zbierałem się do wyjścia. Razem z Szymonem zatrzymaliśmy się jeszcze przy stoisku naszego kolegi Marcina. Omawialiśmy giełdę i nabytki, oraz jakie modele chcielibyśmy dołączyć do naszych kolekcji. Opowiedziałem o poszukiwaniach Alfy i przegranej licytacji, a także, jak trudno zdobyć model z Minichampsa. W tym momencie usłyszałem głos. Wiem, to się leczy. Jednak nie tym razem. 

Starszy pan przysłuchiwał się naszej rozmowie, przeglądając bogatą ofertę Marcina. Gdy skończyłem wypowiedź, tak po prostu rzucił: mam taką Alfę na sprzedaż. Zdębiałem. Nie wiedziałem, czy mnie wkręca, okrutnie żartuje czy właśnie otrzymałem na tacy okazję, by spełnić jedno z największych marzeń. Starałem się zapanować nad emocjami. Za wszelką cenę chciałem ukryć ekscytację, by nie zdarł ze mnie ostatniego grosza. 

Gdy walczyłem ze sobą, pan zaproponował żebyśmy poszli do jego auta, gdzie miał modele. Po drodze dowiedziałem się, że jest miłośnikiem Alfy Romeo, posiada kolekcję modeli, z którą powoli się rozstaje. 

Podeszliśmy do czarnej Giulii. Po chwili oglądałem czarną sto pięćdziesiątkę dziewiątkę. Wiedziałem, że musi być moja. Zastanawiałem się, jaką kwotę będzie w stanie zaakceptować sprzedający. Chciałem uniknąć ordynarnego targowania się o każdą złotówkę, wszak nie byliśmy na targu w Maghrebie czy Egipcie. Wiedziałem jednak, że ten model musi być mój. Najwyżej pojadę do bankomatu i dobiorę brakującą sumę. Zaproponowałem połowę kwoty, jaką byłem skłonny wydać na ebay’u. Ku mojemu zdziwieniu, sprzedający zaakceptował moją pierwszą ofertę. 

Co było dalej, nie jestem pewien. Byłem w euforii, ekstazie. Wiem, że wróciłem na giełdę, pochwaliłem się nabytkiem Szymonowi i Marcinowi. 

Po powrocie do domu dokładnie przyjrzałem się Alfie. Jest doskonała. Piękna, uwodzicielska, seksowna. Ma to coś, czego nie da się wyrazić słowami. Ta linia, kształt, detale. 

Wady? Popatrzcie na Monicę Belucci, czy powiedzielibyście jej, że ma jakieś wady? 

PS. Życie nie znosi próżni, a kolekcjoner jest niczym Indiana Jones. Wciąż szuka i pożąda nowych zdobyczy. Także ja znalazłem nowy obiekt pożądania. Przecież w życiu kolekcjonera nie chodzi o to, by złapać zajączka, lecz o to by gonić go.