Są w życiu takie chwile, gdy wszystkie sprawy schodzą na dalszy plan. Tak było tym razem. Niemal gotowy tekst, wymagający drobnych poprawek, trafił w niebyt. Z góry proszę Was o wybaczenie, że ten tekst jest, jaki jest. Zwłaszcza, iż prezentuję rewelacyjny model pięknego samochodu.

Nigdy nie byłem jakimś zagorzałym zwolennikiem roadsterów. Bez cienia wątpliwości przyznam się Wam, że w ogóle mogłyby one dla mnie nie istnieć. Zawsze wybierałem samochody bardziej pragmatyczne, eleganckie, rodzinne lub po prostu wygrywające rachunek czysto ekonomiczny. Roadster kojarzył mi się z panem z pogranicza jesieni życia, chcącym zakosztować jeszcze odrobiny radości i przy okazji poszpanować trochę przed młodszymi od siebie. 

Ona temu winna, ona temu winna, za to karę mieć powinna. Z góry i z dołu przepraszam Was za tę parafrazę. Absolutnie nie jest tak, że nie lubię Vitary. Za to bardzo daleko mi do miłośnika piosenki biesiadnej i wszelkich rytmów disco polo. Zapewne chcielibyście wiedzieć, o co obwiniam tego bardzo sympatycznego SUVa . Oskarżam wszem i wobec Suzuki Vitarę o zepsucie rynku motoryzacyjnego, zniszczenie wizerunku faceta – twardziela, a co za tym idzie, zniekształcenie postrzegania świata. Wobec tak poważnych zarzutów na korzyść oskarżonej Vitary przemawia jedynie, iż działała ona nieumyślnie. Kolejną okolicznością łagodzącą jest fakt powolnej likwidacji sedanów, których nie lubię.

Barkasa B1000 znają chyba wszyscy. Ten najbardziej uniwersalny enerdowski pojazd produkowany był w latach 1961 – 1991 w Karl-Marx-Stadt w zakładach VEB Barkas-Verke. Jego historia zaczyna się kilka lat wcześniej – w połowie lat pięćdziesiątych. Odradzająca się, po wojennych zniszczeniach, gospodarka niemiecka potrzebowała niewielkiego, taniego i prostego w konstrukcji pojazdu uniwersalnego mogącego przewozić niewielkie ilości towarów. Odpowiedzią na to zapotrzebowanie miał być Barkas B1000. 

Minęło trochę czasu, od kiedy zaprezentowałem Wam wspaniałego Mercedesa Actrosa wyprodukowanego przez niemiecką Herpę. Z komentarzy i wiadomości wnioskuję, że tematyka przypadła Wam do gustu, dlatego pragnę pociągnąć ten wątek dalej. Nie będę ukrywał, że po części również z tego powodu, iż moja kolekcja zmierza właśnie w te stronę. Jak wspomniałem, będziemy prezentować dalej modele w skali 1:43, ale chcemy Wam pokazywać także inne piękne miniaturki, dlatego częściej pozwolimy sobie na odskok od głównej skali. Nie inaczej będzie dzisiaj.

Japonia – kraj w niesamowity sposób łączący tradycję z nowoczesnością. Zwyczaje panujące od setek lat wciąż są pielęgnowane przez nowe pokolenia. Państwo będące największym agresorem Dalekiego Wschodu, po II Wojnie Światowej całkowicie zmieniło swoją politykę. Po kilku dziesięcioleciach ponownie stało się hegemonem. Tym razem gospodarczym. Nikomu nie trzeba przedstawiać takich firm jak Sony, Panasonic czy Fuji.

Moja ogromna sympatia do Volkswagenów Transportertów, zwłaszcza tych trzeciej generacji, nie maleje. Mini kolekcja tych pojazdów, którą rozwijam od jakiegoś czasu, powoli ale systematycznie, się rozrasta. Staram się je prezentować w odstępach czasowych, żeby nie zanudzić Was monotematycznością kolejnych wpisów. Prezentowana dzisiaj miniaturka, to jeden z modelików, które najbardziej mnie zaskoczyły w ostatnich miesiącach.