Jak niemal każdy dzieciak pasjonowałem się motoryzacją. W szarej, smutnej rzeczywistości PRL, wydarzeniem było zobaczenie nowego auta z Zachodu czy Japonii. Ratunkiem była prasa. W kioskach Ruchu dostępny był tygodnik „Motor”. Niestety, nie zaspokajał mojej chęci poznawania nowości motoryzacyjnych. Pewnego dnia odkryłem Empik przy ul. Kasprowicza, a w nim niemieckie „Auto Bild” i „Auto, motor und Sport”, pełne kolorowych zdjęć, testów i ciekawych artykułów. Tyle, że niewiele z prezentowanych aut można było spotkać na polskich ulicach.

Norev ostatnio nie przestaje mnie zaskakiwać. Firma przypuściła prawdziwą ofensywę zasypując rynek modeli 1:18 przystępnymi cenowo i świetnie wykonanymi miniaturami.  Po niezwykle udanych modelach Mercedesa W123 oraz świetnej reedycji kultowego Golfa II, idąc za ciosem, na rynek trafiają kolejne wersje klasycznego W114/115. Jakże mógłbym mu się oprzeć? Czekałem na niego od pierwszej zapowiedzi na stronie Noreva i z niecierpliwością wyglądałem paczki z białym klasykiem.

Ten model jest moim świętym Graalem. Gdybym napisał, że go chciałem, okłamałbym Was niczym mało subtelny polityk swoich wyborców. Pragnąłem tej Alfy jak ryba wody, Cristiano Ronaldo Złotej Piłki, Romeo Julii. Jak mojej żony, od chwili, gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy.

Mentalność brytyjska zawsze zdawała się stać w opozycji do logiki. Przykładów można by mnożyć bez liku. Trzeba urodzić się Brytyjczykiem by pod osłoną przesadnej grzeczności, etykiety i wytykania wszystkim tolerancji, samemu być ksenofobem przekonanym o wyższości swojej rasy nad innymi. Trudno się dziwić, skoro brytyjskie elity to w większości bladzi, zmanierowani lordowie o genach mieszanych na płaszczyźnie dalszego pokrewieństwa, dla których spódniczka i podkolanówki to męski atrybut, a przywiązanie do monarchii to szczyt tradycji.  

To miał być zupełnie inny tekst, jednak w trakcie pisania naszła mnie refleksja, która sprawiła, że wszystko, co napisałem wcześniej trafiło do kosza. Ford Sierra przeszedł drogę od bohatera do zera. Dziś niemal zupełnie zapomniany, w latach osiemdziesiątych był wizytówką tego, co w motoryzacji najlepsze.

Praga S5T z zabudową kung przyjechała do mnie razem z pokazywaną jakiś temu biało czerwoną wywrotką. Mój zachwyt nad kungiem ani trochę nie ustępuje temu, jaki towarzyszył mi przy opisywaniu modelu wywrotki. Dlaczego? To proste – kung jest wykonany na identycznym poziomie. Nie ma, co prawda wielokolorowego nadwozia, ale trudno oczekiwać od tego typu pojazdu, że będzie krzyczał żywymi, zwracającymi na siebie uwagę barwami.

Uwielbiam się śmiać. Absolutnie ze wszystkiego. Nie ma dla mnie tematów tabu. Ludzie otwarci, uśmiechnięci i weseli od razu zyskują plus. My Polacy patrzymy na siebie, jako na naród skłonny do żartów i figli. Oczywiście, jak i inne nacje, uwielbiamy nabijać się z naszych sąsiadów. Kto nie słyszał jakiegokolwiek dowcipu o Polaku, Rosjaninie i Niemcu, nie jest prawdziwym Polakiem.

Bardzo dawno nie pokazywałem żadnego modelu Volkswagena T3, które przecież są trzonem mojej kolekcji. Spieszę więc naprawić ów błąd i to z przytupem, ponieważ dzisiaj chciałbym Wam zaprezentować nie byle jaką tetrójkę. Dlaczego nie byle jaką? Ano dlatego, że prezentowany dzisiaj Volkswagen T3 to wersja Syncro.