Japonia – kraj w niesamowity sposób łączący tradycję z nowoczesnością. Zwyczaje panujące od setek lat wciąż są pielęgnowane przez nowe pokolenia. Państwo będące największym agresorem Dalekiego Wschodu, po II Wojnie Światowej całkowicie zmieniło swoją politykę. Po kilku dziesięcioleciach ponownie stało się hegemonem. Tym razem gospodarczym. Nikomu nie trzeba przedstawiać takich firm jak Sony, Panasonic czy Fuji.

Moja ogromna sympatia do Volkswagenów Transportertów, zwłaszcza tych trzeciej generacji, nie maleje. Mini kolekcja tych pojazdów, którą rozwijam od jakiegoś czasu, powoli ale systematycznie, się rozrasta. Staram się je prezentować w odstępach czasowych, żeby nie zanudzić Was monotematycznością kolejnych wpisów. Prezentowana dzisiaj miniaturka, to jeden z modelików, które najbardziej mnie zaskoczyły w ostatnich miesiącach. 

Na pewno pamiętacie wierszyk Juliana Tuwima „Abecadło”. Z pieca spadło, rozsypało się i poobijało. W przypadku bohatera dzisiejszego wpisu jest zupełnie inaczej. Wśród literek panuje ład i porządek. Nikt się nie pcha, nikt się nie zgubił i nie nabił żadnego siniaka. W końcu mamy do czynienia z niemieckim porządkiem. Od A do E były Ople Kadetty, zaś F rozpoczęło erę Astry.  I tak aż do K.

Firm i wydawnictw mających na koncie miniatury Ikarusów w skali 1:43 jest kilka. Poziomem wykonania oraz jakością swoich modeli różnią się one diametralnie. Pod względem ilości produkowanych modeli Ikarusów, bez wątpienia prym w tej dziedzinie wiedzie rosyjska Советский Автобус (Soviecki Autobus), która ma w ofercie całkiem pokaźną liczbę zarówno typów, jak i odmian tych doskonale znanych w naszej części świata autobusów. 

Jak niemal każdy dzieciak pasjonowałem się motoryzacją. W szarej, smutnej rzeczywistości PRL, wydarzeniem było zobaczenie nowego auta z Zachodu czy Japonii. Ratunkiem była prasa. W kioskach Ruchu dostępny był tygodnik „Motor”. Niestety, nie zaspokajał mojej chęci poznawania nowości motoryzacyjnych. Pewnego dnia odkryłem Empik przy ul. Kasprowicza, a w nim niemieckie „Auto Bild” i „Auto, motor und Sport”, pełne kolorowych zdjęć, testów i ciekawych artykułów. Tyle, że niewiele z prezentowanych aut można było spotkać na polskich ulicach.

Norev ostatnio nie przestaje mnie zaskakiwać. Firma przypuściła prawdziwą ofensywę zasypując rynek modeli 1:18 przystępnymi cenowo i świetnie wykonanymi miniaturami.  Po niezwykle udanych modelach Mercedesa W123 oraz świetnej reedycji kultowego Golfa II, idąc za ciosem, na rynek trafiają kolejne wersje klasycznego W114/115. Jakże mógłbym mu się oprzeć? Czekałem na niego od pierwszej zapowiedzi na stronie Noreva i z niecierpliwością wyglądałem paczki z białym klasykiem.

Ten model jest moim świętym Graalem. Gdybym napisał, że go chciałem, okłamałbym Was niczym mało subtelny polityk swoich wyborców. Pragnąłem tej Alfy jak ryba wody, Cristiano Ronaldo Złotej Piłki, Romeo Julii. Jak mojej żony, od chwili, gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy.

Mentalność brytyjska zawsze zdawała się stać w opozycji do logiki. Przykładów można by mnożyć bez liku. Trzeba urodzić się Brytyjczykiem by pod osłoną przesadnej grzeczności, etykiety i wytykania wszystkim tolerancji, samemu być ksenofobem przekonanym o wyższości swojej rasy nad innymi. Trudno się dziwić, skoro brytyjskie elity to w większości bladzi, zmanierowani lordowie o genach mieszanych na płaszczyźnie dalszego pokrewieństwa, dla których spódniczka i podkolanówki to męski atrybut, a przywiązanie do monarchii to szczyt tradycji.