Przy okazji któregoś z poprzednich wpisów wspominałem o tym, iż niemal każdy z kolekcjonerów ma swoją listę modeli, które obowiązkowo, prędzej czy później znajdą się w jego kolekcji. Wspominałem wtedy o swojej i pozycjach na niej zawartych. Niektóre modele zawarte na mojej liście zdawały się być niemal nieosiągalne z racji trudnej dostępności lub wyśrubowanych cen. Zdarza się jednak, że czasem coś, co pozornie wydaje się nie do zdobycia, ni stąd, ni zowąd, pojawia się w kolekcji. Tak było w przypadku prezentowanego dzisiaj modelu Ziła 157 KW. Samochodzik trafił do mnie ze zbioru zaprzyjaźnionego kolekcjonera, który reorganizował swoją kolekcję i zgodził się odsprzedać mi swój egzemplarz. 

Ifa S4000-1 pojawiła się w 1958 roku, jako następca modelu H3A. Samochód z zewnątrz praktycznie niewiele różnił się od swojego poprzednika. Wóz odziedziczył po modelu H3A kabinę, co z pewnością skutecznie kamuflowało wszelkie zmiany. Technicznie jednak zmieniło się wiele. Przede wszystkim wydłużono o 300mm rozstaw osi oraz wzmocniono sprężyny, a co za tym idzie, ładowność pojazdu wzrosła do 4t. Zwiększona ładowność wymusiła również podniesienie mocy silnika do 66KM, a to z kolei spowodowało konieczność przebudowy skrzyni biegów, która w modelu S4000-1 była już w pełni zsynchronizowana. 

Opel Rekord D gościł już na łamach Muzeum 1:43 wiele razy. Zapewne niektórzy z Was pamiętają wpisy o czerwonym sedanie, zielonym coupe i kombi w bliżej nieokreślonym kolorze. Tych, którzy nie widzieli jeszcze tych samochodzików zapraszam TUTAJ. Kolejny model tego samochodu, jaki chciałbym Wam zaprezentować dzisiaj, to również miniatura sygnowana logiem Minichamps. Model w żaden sposób, zarówno w kwestii montażu jak i odwzorowania, nie odbiega od prezentowanych wcześniej, toteż pozwolę sobie dzisiaj odpuścić jego szczegółowy opis i zaproszę Was od razu do obejrzenia zdjęć. 

Samochody ciężarowe produkowane przez niemieckiego giganta Krupp AG, były tuż po wojnie najcięższymi tego typu pojazdami produkowanymi w Niemczech. Olbrzymi Krupp Titan pojawił się w 1950 roku i faktycznie jak na swoje czasy mógł sprawiać imponujące wrażenie. Pod pięknie wystylizowaną, wydłużoną maską Titana pracował ciężki, sześciocylindrowy, dwusuwowy diesel mocy 190KM. Dopuszczalna masa całkowita pojazdu wynosiła 16t, a jego prędkość maksymalna 70 km/h. 

Ciekawostką jest, iż inżynierowie Kruppa skonstruowali sześciocylindrowego diesla poprzez złączenie ze sobą dwóch mniejszych, trzycylindrowych silników. Obeszli w ten sposób powojenną sankcję, która zakazywała im produkcji silników mocniejszych aniżeli 150KM. Charakterystyczny dźwięk silnika na wolnych obrotach, który powtarzano, jako „kropp-kropp-kropp” spowodował falę żartów, iż Krupp Titan to jedyna ciężarówka na świecie potrafiąca „wymówić” swoją nazwę. W roku 1959 model Titan zastąpiony został przez następcę, któremu nadano imię Tiger. Samochód podobnie jak jego poprzednik wyposażony był w ciężki, dwusuwowy motor, który być może nie imponował osiągami, ale trudno było odmówić mu mocy. Dlatego właśnie samochód znalazł szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach transportu.

W połowie lat pięćdziesiątych, wraz z szybkim rozwojem miast, pojawiło się zapotrzebowanie na coraz bardziej funkcjonalne pojazdy pożarnicze. Brakowało m.in. samochodów do transportu drabin. Standardowe 25 – metrowe drabiny w wielu przypadkach okazywały się niewystarczające. Próby zabudowywania wyższych drabin na samochodach często kończyły się fiaskiem ze względu na małą stabilność samego pojazdu. Ostatecznie grono samochodów zdolnych do sprostania temu zadaniu zawęziło się do kilku wozów, w tym ciężkiego Kruppa Tigera, który z racji swoich gabarytów i wagi doskonale nadawał się do zabudowy nań dużo dłuższych drabin. Bardzo szybko okazało się, że samochód daje tak potężne możliwości w tej dziedzinie, iż na podwoziach Kruppa Tigera montowano obrotowe mechanizmy Metz z drabinami sięgającymi 52 metrów. Mimo, iż pojazd Krupp Metz DL 52 zdawał się być strzałem w dziesiątkę, bardzo ciężko było mu konkurować na rynku zdominowanym przez Magirusa – Deutza i Mercedesa – Benza, które oferowały przede wszystkim nowocześniejsze jednostki napędowe. Niestety tej konkurencji Krupp nie wytrzymał. 

Wyjątkowość Kruppa Metz DL52 spowodowała, iż dzisiaj samochody te stanowią obiekt uwielbienia miłośników pojazdów straży pożarnej, którzy pieczołowicie dbają o to, by przedłużyć im żywot. Koła i stowarzyszenia pasjonatów z dumą prezentują swoje wspaniałe eksponaty podczas zlotów czy imprez tematycznych.  I ja mogę poszczycić się jednym egzemplarzem, co prawda w skali 1:43, ale zapewniam Was, że cieszy oko. 

Model, który widzicie na zdjęciach pochodzi z francuskiej serii „Collection Camions et Vehicules de sapeurs Pompiers”, w której bez wątpienia znalazło się kilka perełek. Z pewnością należy do nich opisywany dziś Krupp Metz DL 52. Model już na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie ciężkiego, przysadzistego, dokładnie takiego, jaki był jego odpowiednik w skali 1:1. Pięknie prezentuje się ozdobiona chromowanymi elementami charakterystyczna maska. Kabina wykonana jest starannie, podobnie jak cała zabudowa pojazdu. Bardzo podobają mi się felgi oraz zamki schowków na sprzęt. Oczywiście mechanizm drabiny, jak i ona sama są ruchome, choć niektóre manewry wymagają użycia większej siły. Z wiadomych powodów raczej nie będę próbował. Podsumowując powiem jedynie, iż model sprawił mi ogromną radość, dlatego z wielka przyjemnością zapraszam Was do obejrzenia kilku jego zdjęć w galerii.

Żyjemy w świecie, w którym szeroko pojęta kultura masowa jest nierzadko jedyną formą „kultury”, jakiej zakosztuje w swoim życiu przeciętny zjadacz chleba. Choćby nie wiem jak bardzo byśmy tego nie chcieli, to wszyscy jesteśmy nią naznaczeni.  Charakterystyczna dla kultury masowej jest „jednorazowość” jej wytworów. Jednorazowe stają się piosenki serwowane w radiu, książki, filmy, a co gorsza nawet ludzie, którzy bezpośrednio lub pośrednio stoją za nimi. 

9-go września w siedzibie Automobilklubu Polskiego w Warszawie odbyła się kolejna edycja Ogólnopolskiej Giełdy Modeli Samochodów im. Sławoja Gwiazdowskiego. Ta cykliczna, odbywająca się co kwartał impreza, przyciąga za każdym razem sporą liczbę kolekcjonerów i zbieraczy modeli samochodów w różnych skalach. Mnie również nie mogło tam zabraknąć. Jechałem na giełdę z zamiarem zakupu kolejnego Gaza 66 - jakiego, dowiecie się niebawem - jednak wróciłem do domu z zupełnie innymi modelami.  

KrAZ’a 255 czytelnikom Muzeum 1:43 przedstawiać nie trzeba. Model tego samochodu pojawiał się już na łamach bloga kilkukrotnie, ale na produkt rosyjskiej Start Scale Models czekałem najbardziej i najdłużej. W końcu udało mi się wzbogacić kolekcję o ten pojazd. Rys historyczny KrAZ’a 255 opuszczę, ponieważ pojawił się on już przy okazji poprzednich wpisów o tym radzieckim kolosie. 

Jak wspomniałem, był to jeden z bardziej wyczekiwanych przeze mnie modeli, dlatego jego pojawieniu się z moim zbiorze towarzyszyło sporo emocji. 

Rundhauber, czyli zaokrąglony nos starszych wersji Magirusa Mercura, to jedna z najbardziej rozpoznawanych brył w stylistyce niemieckich samochodów ciężarowych.  Jego oryginalny kształt zdobił wszystkie wersje tej popularnej w latach pięćdziesiątych ciężarówki aż do momentu, gdy zastąpiono go zupełnie nową, kwadratową maską zwaną „Eckhauber”. Podobno było to wymuszone zbytnim dociskaniem przedniej osi przez powietrze owiewające okrągłą maskę ciężarówki. 

Do napędu ciężarówek Magirus stosowano silniki diesla od 4R począwszy, a skończywszy na V12. Oznaczenie Magirusa Mercura 125 A oznaczało, iż samochód posiadał moc znamionowa 125KM oraz napęd na wszystkie osie (A-Allrad). Na uwagę zasługuje nomenklatura stosowana przez producenta, który zapożyczył nazwy dla swoich ciężarówek wprost z gwiazd. Najpopularniejsze serie produkcyjne Magirusa to wg wielkości i mocy: Sirius, Mercur, Saturn, Jupiter, Pluton oraz Uranus.