Cierpię na taką przypadłość, że lubię oglądać sprawdzone filmy. Wielokrotnie. Szczególnie stare, a już najbardziej czarnobiałe. Mogą być z Humpreyem Bogartem w roli głównej. "Sokół maltański", "Skarb Sierra Madre", czy "Wielki sen" to klasyka kina wszechczasów. Oglądając je mam wrażenie, że kiedyś kula ziemska obracała się wolniej. Wszechobecny spokój, proste relacje między ludźmi oraz brak niepotrzebnych bodźców, które odbierają uwagę od ważniejszych rzeczy. Opisywany dzisiaj Ford T pochodzi właśnie z tych dawnych czasów.

W moim kanonie ulubionych filmów o wyścigach samochodowych znajduje się wiele ciekawych pozycji. Do jednej z nich należy ten w reżyserii Steva McQueena z 1971 roku o tytule "LeMans". Sam mistrz McQuenn zagrał w nim główną rolę. Nie był to kasowy produkt, a nawet przyprawił tego wspaniałego aktora i kierowcę wyścigowego o ból głowy, spowodowany totalną klapą. Trzeba przyznać, że był to film, którego typowy kino maniak, bądź zwykły śmiertelnik nie obejrzy więcej niż raz, albo nawet przerwie po kilku minutach oglądania. 

Muzeum 1:43 istnieje już osiem lat. To naprawdę kawał czasu. Żaden z moich projektów nie przetrwał tak długiego okresu i nie urósł do takich rozmiarów jak ten blog. Z miesiąca na miesiąc rośnie liczba czytelników, w bieżącym roku udało nam się przekroczyć magiczną liczbę miliona odwiedzin. Pisząc ten post jest ona już daleko w tyle i wspinamy się wyżej.  Wypracowaliśmy pewną regularność, którą udawało nam się utrzymać przez jakiś czas, co też bardzo cenione było przez naszych przyjaciół. Zakładając bloga, nie zastanawiałem się nad tym, co będzie za kilka lat, gdy urośnie on do takich rozmiarów.

Istnieją pojazdy, które dosyć trudno nazwać samochodami w potocznym znaczeniu tego słowa. Mają koła, nadwozie silnik i wszystkie w zasadzie układy i podzespoły występujące w zwykłych samochodach. Ale nie służą do poruszania się po drogach ani nawet po torach wyścigowych czy trasach rajdów. Ich powstanie ma na celu jedno: pokonać rekord prędkości. Bezwzględnej lub w określonej kategorii. Nic dziwnego, że ich wygląd przywodzi na myśl ołówki, a raczej kolorowe dziecięce kredki.

Stoi w gablotce wspaniała maszyna, czarna, ogromna, i chrom z niej nie spływa... 

Gdyby Julian Tuwim miał opisać model Cadillaca Series 62 Convertible, właśnie tak zaczynałby się ten wierszyk.

Powiedzieć o nim, że jest duży to nic nie powiedzieć. Ogromny – to słowo idealnie pasuje do bohatera dzisiejszego wpisu. Wciąż mam wrażenie, że ledwo mieści się w gablotce. Oryginał miał niemal 5,5 metra długości i ponad 2 metry szerokości. Ten model to Stany w pigułce. Wszystko było najlepsze i największe. Samochód dla ludzi sukcesu, których po wojnie przybywało w szybkim tempie.