Cierpię na taką przypadłość, że lubię oglądać sprawdzone filmy. Wielokrotnie. Szczególnie stare, a już najbardziej czarnobiałe. Mogą być z Humpreyem Bogartem w roli głównej. "Sokół maltański", "Skarb Sierra Madre", czy "Wielki sen" to klasyka kina wszechczasów. Oglądając je mam wrażenie, że kiedyś kula ziemska obracała się wolniej. Wszechobecny spokój, proste relacje między ludźmi oraz brak niepotrzebnych bodźców, które odbierają uwagę od ważniejszych rzeczy. Opisywany dzisiaj Ford T pochodzi właśnie z tych dawnych czasów.

W moim kanonie ulubionych filmów o wyścigach samochodowych znajduje się wiele ciekawych pozycji. Do jednej z nich należy ten w reżyserii Steva McQueena z 1971 roku o tytule "LeMans". Sam mistrz McQuenn zagrał w nim główną rolę. Nie był to kasowy produkt, a nawet przyprawił tego wspaniałego aktora i kierowcę wyścigowego o ból głowy, spowodowany totalną klapą. Trzeba przyznać, że był to film, którego typowy kino maniak, bądź zwykły śmiertelnik nie obejrzy więcej niż raz, albo nawet przerwie po kilku minutach oglądania. 

To miał być zupełnie inny tekst, jednak w trakcie pisania naszła mnie refleksja, która sprawiła, że wszystko, co napisałem wcześniej trafiło do kosza. Ford Sierra przeszedł drogę od bohatera do zera. Dziś niemal zupełnie zapomniany, w latach osiemdziesiątych był wizytówką tego, co w motoryzacji najlepsze.