FSO Polski Fiat 125p 1:43 PRL DeAgostini/IST

22 grudnia 1965 roku podpisano umowę licencyjną z włoskim Fiatem umożliwiającą produkcję w Polsce modelu 125p.  Polski Fiat 125p był połączeniem dwóch modeli: nowego Włoskiego Fiata 125 oraz znajdującego się już u schyłku produkcji Fiata 1300/1500. Samochód był znacznie uproszczony w porównaniu do swojego włoskiego odpowiednika. Wiele podzespołów odziedziczył po starszym bracie, czyli wspomnianym 1300/1500, stanowił jednak i tak krok milowy w zestawieniu z produkowanymi w Polce Syrenami i Warszawami. 

 

Pierwsze modele Polskiego Fiata 125p zjechały z całkowicie przebudowanej i unowocześnionej żerańskiej taśmy produkcyjnej w listopadzie 1967 roku. Samochody te składane były jeszcze z części importowanych z Włoch, a napędzał je silnik o pojemności 1,3 l. Początkowo w gamie jednostek napędowych znalazły się jedynie dwa silniki o pojemności 1,3 i 1,5 litra. Ostatecznie to właśnie ten drugi stał się później podstawowym silnikiem napędzającym Polskie Fiaty 125p. Samochód z taką jednostką posiadał 70 KM i mógł rozpędzić się do 150 km/h spalając przy tym od 8 do 10 litrów paliwa.

W roku 1971 produkcja przekroczyła już 50 tys. egzemplarzy. Wtedy też podjęto pierwsze znaczne modernizacje samochodu. Poza stricte mechanicznymi zmianami dotyczącymi układu napędowego, hamulców oraz zawieszenia, wprowadzono także szereg udoskonaleń w zakresie komfortu i wygody podróżujących.

O zawrót głowy przyprawić mogło wówczas wyposażenie nowego pojazdu. W opcjach znajdował się odsuwany dach, ogrzewana tylnia szyba, radio, dźwignia zmiany biegów zamontowana w podłodze (początkowo wszystkie posiadały dźwignię zmiany biegów przy kierownicy) oraz silnik przystosowany do benzyny o liczbie oktanowej 78.