Już podczas II Wojny Światowej społeczności zaangażowane w konflikt zaczęły dostrzegać konieczność stworzenia i zarządzania strukturami odpowiedzialnymi za szybkie usuwanie skutków ataków lotniczych lub wszelkiej maści katastrof. Potrzebny był system zarządzania skoordynowanymi służbami chroniącymi zarówno ludność cywilną, jak i przywracającymi działanie infrastruktury sparaliżowanej w danym momencie np. w wyniku działań wojennych. Zdawałoby się, że najszybciej zdali sobie z tego sprawę Brytyjczycy, których skoordynowane działania skupione na obronie, przeciwdziałaniu i usuwaniu skutków lotniczych ataków na brytyjskie miasta, okazały się skuteczne.

Andre Citroen bez wątpienia miał wpływ na historię światowego przemysłu oraz transportu. Nie bez powodu wymienia się go także w gronie ojców motoryzacji. Nie można pominąć takich kamieni milowych jak 2CV, DS, HY czy późniejszy CX. Nim jednak jego nazwisko zaczęło się jednoznacznie kojarzyć z produkowanymi nad Sekwaną samochodami, Andre wraz z rodziną przeszedł dość długą drogę. 

Mercedes Atego pojawił się w 1998 roku, jako następca, produkowanej od 14 lat, serii lekkich uniwersalnych ciężarówek oznaczonej symbolem LK. Te doskonale przyjęte pojazdy, ze względu na swoją niezawodność i ogromne możliwości zabudowy, zyskały sobie szerokie grono użytkowników, którzy z nadzieją spoglądali w stronę nowego produktu Daimlera. 

Wzornictwo przemysłowe to termin, który przy pierwszym zetknięciu zdawać się może nieco enigmatyczny. Termin ten określa zbiór zasad, które skupiają się wokół szeroko pojętego przemysłu związanego z wytwarzaniem przedmiotów użytkowych. Łączy on w sobie elementy ergonomii, innowacyjności, zapotrzebowania oraz estetyki. Najprościej mówiąc, to nadawanie końcowego kształtu przedmiotom, z których korzystamy na co dzień, bez względu czy jest to mikser, telefon, kosiarka czy samochód. 

Od 1954 roku, corocznie przyznawane są nagrody iF Design Awards, których celem jest uhonorowanie produktów wyróżniających się stylem i wszystkimi wymienionymi wyżej elementami. Polska miała również swój udział w tym wydarzeniu uzyskując nagrodę w 2015 za Solarisa Urbino, a w 2016 za Pesa Dart. Oczywiście nie są to jedyne przyznane polskim projektantom nagrody, jest ich naprawdę sporo, więc ze względu na tematykę tego wpisu, pozwolę sobie ominąć pozostałe.  

Na wielkim placu przed zakładem pracy zgromadził się już tłum. Gwar głośnych rozmów, śmiechów i dyskusji zagłuszał komunikaty wydawane przez kaowca, który już na wstępnie usiłował zapanować nad ośmielonym wakacyjną atmosferą zgrupowaniem pracowników kombinatu. Był wczesny ranek, ale nikt nie zdradzał objawów niewyspania czy zmęczenia. Pan w krótkich spodenkach, mokasynach i skarpetach naciągniętych prawie do kolan, poprawiał wędkarski kapelusik, podczas gdy jego małżonka wytrząsała klubowego z papierowego opakowania. 

Najlepszy sport to transport – tak zdaje się brzmieć moja dewiza życiowa. Pomijam moje  zainteresowanie wszelkimi środkami transportu, bo jest ono oczywiste, ale nie jestem także typem sportowca, toteż lubię się przemieszczać z możliwie najmniejszym wydatkiem energetycznym. Tkankę mię... wróć, masę zawdzięczam zamiłowaniu do jedzenia i dobrych trunków. Być może nie jest to najzdrowsza forma, ale na pewno zawdzięczam jej wiele wspaniałych doznań zmysłowych. Cóż, żyje się raz, a ja, wraz z wiekiem staję się coraz większym hedonistą. 

Czasem zastanawiam się nad tym, w jak wspaniałych przyszło żyć nam czasach. Na większość udogodnień, jakie stworzyliśmy jako ludzkość, nawet nie zwracamy już uwagi, ponieważ stały się one dla nas oczywistością. Pominę już takie cuda jak bieżąca woda, elektryczność, czy centralne ogrzewanie, ale młodsze pokolenie, coraz częściej nie zdaje sobie sprawy z tego, że jeszcze na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych nie korzystaliśmy ze smartfonów i internetu. Mało tego, telewizory w Polsce zaczęły pojawiać się w latach pięćdziesiątych. Idąc dalej tym tropem, sto lat temu musiało nie być nic. 

Od jakiegoś czasu nurtuje mnie pewien paradoks. Mianowicie, gdy żyliśmy w peerelu i wczesnych latach po peerelowskich wszyscy zakochani byliśmy w zachodniej motoryzacji. Nie zwracaliśmy uwagi na toporne Polonezy, Fiaty, Wartburgi, dychawiczne Jelcze czy gwiżdżące Tatry. Były dla wielu z nas czymś wręcz okropnym, symbolizującym techniczne zacofanie oraz wszelkie zło epoki szumnie nazwanej socjalistyczną. Wzdychaliśmy za to, jak Romeo pod balkonikiem Julii, do cytrynek, beemek, audic i renówek. Paradoksalnie dzisiaj, ponad trzydzieści lat po upadku komunizmu, w tej samej Polsce, coraz częściej słyszy się o tęsknocie za rodzimą motoryzacją. Dokładnie tą samą, o której jeszcze kilkanaście lat temu każdy z Polaków starał się zapomnieć, kupując sprowadzane z Niemiec Audi 80 lub leciwego Golfa, w myśl zasady „stare niemieckie, lepsze niż nowe polskie”.