Znacie to uczucie ekscytacji w oczekiwaniu rozpoczęcie walki bokserskiej? Pełne napięcia chwile towarzyszące oglądaniu misternej choreografii, gdy bohaterowie podążają na ring? Ja też nie. W życiu obejrzałem kilka pojedynków, jednak nigdy nie wciągnąłem się w boks na tyle, by zarywać dlań noce i z napięciem oczekiwać na wynik końcowy. Jednak dziś zapraszam Was na ekscytującą rywalizację w wadze lekko półśmiesznej. Let’s get ready to rumble!!! (Mam nadzieję, że Michael Buffer mnie za to nie pozwie. 

Kolekcjonerstwo. Jest to nieuleczalna choroba, na którą naukowcy wciąż nie znaleźli lekarstwa, a lekarze załamują ręce. Jest jak narkotyk. Jeżeli w to wejdziesz, wpadniesz po uszy. Polecisz na całego. Gdy nie będzie stać Cię na zakup wymarzonego przedmiotu do kolekcji, możesz być pewien, że zdobędziesz fundusze za wszelką cenę. Pójdziesz i pożyczysz. Poniżysz się jak nałogowy palacz, gdy prosi przypadkowo napotkaną osobę o papierosa. Kupujesz i odkładasz na półkę. Zaczynasz szukać nowej zdobyczy. Tak bez końca. Właśnie tak jest z modelami. Te z gatunku "must have" są najgorsze dla Twojego portfela. Nie ważne ile kosztują, gdy są w zasięgu twoich oczu już przepadłeś bracie. Ręka nie zadrży nawet na chwilę. W mojej kolekcji jest kilkanaście takich modeli, które kupiłem sercem, a nie rozumem, zapewne przepłacając za nie. Piękna i zjawiskowa Alfa Romeo Montreal, czy wspaniale wykonany Opel Calibra. Fiat X1/9 też się do nich zalicza. Nie inaczej jest w przypadku opisywanej dzisiaj miniatury.

Wskrzeszanie do życia nigdy mnie nie interesowało. Ani to biblijne, ani w sztuce. Po prostu nie trafia do mnie ten rodzaj fantazji. I nieco to niebezpieczne dla nas samych. Pal sześć przeludnioną Ziemię. Wyobraźcie sobie, że w drzwiach staje dawno pochowana teściowa i z uśmiechem rzuca: tęskniłeś drogi zięciu? Przecież nie dałoby się uniknąć takich sytuacji! 

F.I.A.T. Czy wiesz, co oznacza ten skrót? Takie pytanie zadał mi bardzo dawno temu mój dziadek. Odpowiedziałem śpiewająco. Fabbrica Italiana Automobili Torino. Jednakże nazwa tej firmy to dla mnie coś więcej. Ta marka z Włoch jest w moich oczach producentem jednych z najbardziej oryginalnych, pięknych i godnych zapamiętania samochodów w historii motoryzacji. Fiaty z rodziny 850, X1/9, Dino Spider, czy Coupe z lat dziewięćdziesiątych, to tylko kilka przykładów. Fiat, to także marka z tradycjami, która często sięga w nowoczesnych modelach do przeszłości. 

W sierpniu 1995 roku do mieszkania wszedł mój tata. Zamknął drzwi mojego pokoju i poprosił żebym został aż mnie zawoła. Pomyślałem, że znów będą się sprzeczać o coś z mamą. To nie był najlepszy okres w życiu naszej rodziny, tak bywa. Za chwilę mnie zawołał. Miał tę swoją charakterystyczną minę w stylu „wiem, ale nie powiem”, a mamie na twarzy błąkał się nieśmiały uśmiech. Pomyślałem „uff, dobrze jest”. Tata zaczął od przeprosin, że nie było go na moich imieninach kilka dni wcześniej, że nie dał mi żadnego prezentu i chciałby to jakoś nadrobić. Niestety, ze względu na chory kręgosłup nie mógł go przynieść do domu, więc miło by było gdybym włożył buty i się z nim przeszedł. Miałem gonitwę myśli, co to może być? Wieża? Komputer? Nie mogło to być nic małego i lekkiego. We trójkę poszliśmy na parking. Minęliśmy jednak białego Poloneza taty i zatrzymaliśmy się dopiero przy seledynowym Fiacie 126 BIS. 

Oj, maluśki, maluśki, tyś przez lata wyglądany, tyś przez miliony wyczekiwany. Fiat Cinquecento miał poprowadzić polską motoryzację w nową epokę. Rzeczywistość przerosła oczekiwania. Model ten nie tylko był powiewem zachodniego „wiatru zmian” z utworu Scorpionsów. To było prawdziwe tornado, które zmiotło z planszy FSO i przyniosło fabryki zagranicznych koncernów. 

Gdyby ktoś zadał mi pytanie o to, z czego słyną Włosi nie potrafiłbym odpowiedzieć w jednym zdaniu. W pierwszej chwili oczywiście przychodzi mi na myśl włoska kuchnia, która z małymi wyjątkami mogłaby stanowić podstawę mojego żywienia. Przy każdej nadarzającej się okazji mógłbym zajadać się włoskimi serami, spośród których moim osobistym numero uno jest bezdyskusyjnie Grana Padano. Odpuściłbym jedynie Casu Marzu, ponieważ jego specyficzny proces fermentacji oparty jest na muszych larwach, które spożywa się razem z serem. Co ciekawe, sera nie należy jeść, gdy owe larwy są martwe, ponieważ… można się zatruć.