Historia Ziła 133 popularnie zwanego w Rosji Krokodylem, sięga pierwszej połowy lat 60-tych. Rosyjski przemysł dotkliwie odczuwał brak ciężarówki o ładowności 8t z układem kół 6x4, jednak powstanie modelu oznaczonego symbolem 133 zbiegł się w czasie z planami uruchomienia produkcji nowocześniejszych ciężarówek w zakładach KAMAZa. Dodatkowo zakłady Ziła, w tym samym czasie zaprojektowały i zbudowały prototyp samochodu Ził 170, który miał być produkowany w wyżej wymienionych zakładach nad rzeką Kamą. Projekt 133 utknął więc na kilka lat w machinie administracyjnej ustępując pierwszeństwa Kamazowi. 

AC-40 (131) trafił do jednostek radzieckiej straży pożarnej na początku lat 70tych. Samochód z racji wysokiego prześwitu oraz napędu na wszystkie osie, z założenia miał być bardzo uniwersalnym pojazdem, zdolnym dojechać na akcję w każdym terenie. Tak też było, toteż poza miejskimi i wiejskimi jednostkami straży pożarnej, AC-40 (131) otrzymały także jednostki wojskowe, straż leśna, jednostki ochrony przeciwchemicznej, oraz porty lotnicze i morskie. AC-40 (131) bardzo szybko stał się podstawowym pojazdem wykorzystywanym w jednostkach straży pożarnej niemal w całym Związku Radzieckim. Jego uniwersalność oraz stosunkowo niskie koszty utrzymania spowodowały, że auto to w wielu jednostkach wykorzystywane jest do dnia dzisiejszego. 

Rosyjska zima nie raz udowodniła, iż potrafi skutecznie utrudniać życie zarówno Rosjanom, jak i niekoniecznie proszonym, gościom. To, że w transporcie lotniczym jest ona prawdziwą udręką wiadomo nie od dziś. Zaplecze techniczne lotnisk radzieckich, a później rosyjskich, musiało opierać się na całej gamie specjalistycznych pojazdów obsługi naziemnej, które nieustannie pracowały, by zapewnić możliwości normalnego ich funkcjonowania. 

Ził 157 to jedna z najpopularniejszych ciężarówek Związku Radzieckiego.  Jej uniwersalność sprawiła, iż znalazła ona zastosowanie niemal w każdej dziedzinie transportu. Na podwoziu Ziła 157 montowano niezliczoną liczbę zabudów, zarówno cywilnych jak i o zastosowaniu specjalnym, w tym wojskowym, pożarniczym oraz pojazdów obsługi lotnisk. Zainteresowanych rysem historycznym Ziła 157 odsyłam TUTAJ, a ja od razu przejdę do opisu modelu, który kilka dni temu trafił do mojego zbioru. 

Zapewne nie umknęło Waszej uwadze, iż od jakiegoś czasu nie pojawił się tu żaden nowy model Ziła 131. Sam nie wiem, jak mogło do tego dojść, dlatego spieszę nadrobić tę zaległość i oto właśnie zapraszam Was do obejrzenia kolejnego, sam już nie wiem którego, Ziła 131 w kolekcji Muzeum 1:43. Tym razem moi drodzy mamy do czynienia z gazeciakiem. Tak, nie musicie przecierać oczu, ten piękny, zielony Ził 131 to model pochodzący z wydawanej w Rosji serii Автолегенды СССР: Грузовики, czyli w wolnym tłumaczeniu Legendarne Samochody Związku Radzieckiego: Ciężarówki. Seria ta, jest naturalną kontynuacją kasowego hitu, jakim jest na rosyjskim rynku seria Autolegend CCCP, czyli naszego odpowiednika Kultowych Aut Peerelu. 

     Ził 130, podobnie jak jego większy brat Ził 131, pojawiał się na łamach tego bloga dość często. Mogliście przeczytać już o wersjach skrzyniowych, dźwigu i pożarniczej, a dzisiaj chciałbym zaprezentować Wam wspaniały model ciągnika siodłowego 130V1 z naczepą Odaz 885. Zestaw wyprodukowany został przez moją ulubiona wytwórnię Start Scale Models. Co ciekawe, nie planowałem jego zakupu. Zainspirowała mnie do niego promocja, która cyklicznie pojawia się w jednym z rosyjskich sklepów, a jej hasłem przewodnim jest „Łap chwilę”. 

     Żuraw samojezdny AK 75 oraz AK 75B to najpopularniejszy pojazd tego typu w Związku Radzieckim i państwach związanych z byłym Blokiem Wschodnim. Pierwsza wersja montowana na podwoziu Ziła 164 produkowana była od 1961 roku. Od roku 1962 z taśmy produkcyjnej zjeżdżały żurawie zabudowane na podwoziu Ziła 130. Obie wersje produkowane były równolegle do roku 1964. Prosta, niezawodna konstrukcja dźwigu spowodowała, że zestaw ten znalazł szerokie zastosowanie. 

     Wiem, że niemal identycznego Ziła 130 pokazywałem już na łamach tego bloga, ale musze się pochwalić moim nowym nabytkiem. Niedawno udało mi się zamienić mojego Ziła z Aist, którego mieliście już okazję oglądać, na modelik z nieco wyższej półki – SSM. Różnice może nie są dostrzegalne na pierwszy rzut oka, ale są i to bardzo istotne. Przede wszystkim model posiada fototrawione wycieraczki oraz całkowicie odtworzone wnętrze szoferki.  Warto zwrócić uwagę na wkłady lusterek oraz różnice w malowaniu podwozia, a konkretnie dolnych partii skrzyni ładunkowej. Moim zdaniem, choć ocena oparta jest jedynie na obserwacji, model SSM posiada także znacznie lepszy lakier. Zapraszam od razu do galerii samodzielnego porównania obu modelików. Link do poprzedniego znajdziecie TUTAJ.

     Pisałem, że do Gaza 66 mam słabość? Cóż, stali czytelnicy bloga wiedzą, że do Ziła 131 też, dlatego spieszę pokazać Wam kolejny wspaniały model tego samochodu. Tym razem to oczywiście piękna miniatura autodrabiny AC 30 wyprodukowana przez wytwórnię Start Scale Models. Zakup tego modelu sprawił mi naprawdę ogromną radość, ponieważ udało mi się go nabyć za śmieszną, w porównaniu ze sklepową cenę. Niestety okupione to jest nieruchomym mechanizmem obracania drabiną. Szczerze mówiąc, do niczego nie jest mi to potrzebne, a radość i tak olbrzymia. 

Niedawno prezentowałem Wam modelik radzieckiego wozu strażackiego AC40 (Ził 130), będący pierwszym modelem z rosyjskiej wytwórni Start Scale Models w moim zbiorze. Przyznam szczerze, że tak bardzo spodobał mi się ten model i poziom jego wykonania, iż postanowiłem wzbogacić kolekcję o następny produkt sygnowany logiem wspomnianego producenta. Mój wybór padł na Ziła 131 z zabudową typu Kung.

AC 40 czyli pożarnicza wersja Ziła 130 opracowana została w 1977 roku. Pierwsza partia dwudziestu samochodów trafiła do jednostek straży pożarnej już w 1978 roku. Jeszcze w tym samym roku uruchomiono produkcję seryjną, która w momencie kulminacyjnym w roku 1980 osiągnęła poziom ok. 2000 tysięcy sztuk rocznie. Auto napędzane było ośmiocylindrowym benzynowym silnikiem w układzie V, dokładnie tym samym, który znajdował się pod maską cywilnych wersji ciężarówek Ził 130. Wóz bez obciążenia rozpędzał się do 80 km/h. AC 40 był w Związku Radzieckim najpopularniejszym wozem strażackim. 

     Jak już pewnie zauważyliście radzieckich Ziłów w moim miniaturowym garażu zaparkowało już kilka. Dosłownie parę dni temu dołączył do nich kolejny. Tym razem prosto z Moskwy przyjechała do mnie cywilna wersja Ziła 131. Model oczywiście wyprodukowała opisywana przeze mnie wielokrotnie rosyjska Avtoistoriya (Aist), której wypusty cenię sobie za doskonały stosunek jakości do ceny. Również i tym razem Aist mnie nie zawiodła.

     Kolejny Ził 131 znajdujący się w moim zbiorze to widoczna na zdjęciach wersja pożarnicza. Jak widać na fotografiach nie jest to jednak wóz bojowy, a jedynie transportowy. Poza malowaniem nie różni się niczym od pokazywanej wcześniej odmiany wojsk Narodów Zjednoczonych czy innych wersji modelu dostępnych na rynku. Nie umniejsza to jednak uroku miniaturce, która moim zdaniem wykonana jest bardzo efektownie. Zasadniczo do pełni szczęścia brakuje jedynie porządnych osłon na przednie reflektory, które jak i w przypadku opisywanej wersji wojskowej są zwyczajnie za grube i tandetne. Poza tym wszystko wydaje się być w porządku. Dobrze położona, wyważona warstwa czerwonego lakieru, starannie dopracowane detale zarówno nadwozia jak i podwozia, czynią z modelu bardzo atrakcyjny, wyróżniający się na półce eksponat. Zapraszam zatem do galerii.

Ził 131 produkowany był w latach 1966-2002. To ciężkie, terenowe auto napędzane było benzynowym silnikiem o pojemności sześciu litrów, który pozwalał rozpędzić wóz do prędkości ok. 80 km/h. W warunkach szosowych spalanie benzyny utrzymywało się na poziomie 65-100l/100km. W terenie samochód mógł spalić i 200l na takim samy dystansie. Zapas paliwa zapewniały mu dwa zbiorniki o pojemności 170 litrów każdy. 

Ził 130 to chyba najbardziej znana radziecka ciężarówka. W latach 1962 – 1994 powstało 3 380 000 egzemplarzy samochodu, którego produkcja już dwa lata po rozpoczęciu przeszła w fazę masową.  Prostota konstrukcji oraz łatwość napraw spowodowały, że samochód ten, mimo dużej awaryjności, doskonale sprawdzał się nawet w bardzo trudnych warunkach. Zastosowana w nim benzynowa, ośmiocylindrowa jednostka napędowa o pojemności sześciu litrów, była co prawda niesamowicie paliwożerna ale pozwalała na używanie samochodu nawet w warunkach syberyjskiej zimy, gdzie silniki dieslowskie stawały się całkiem bezużyteczne.