Polski transport sanitarny w latach pięćdziesiątych znajdował się w bardzo trudnej sytuacji. Z powodu dużych braków w parku maszynowym do przewozu chorych stosowano ciężkie ambulanse na bazie samochodów ciężarowych lub przystosowane do tego celu samochody osobowe, w tym Warszawę M20. Niestety rozmiary oraz fatalny w zastosowaniu ratunkowym kształt nadwozia powodował, iż sanitarna Warszawa M20 pozwalała praktycznie jedynie na transport chorych wykluczając niemal całkowicie jakiekolwiek zabiegi podczas przewozu. 

Prototyp samochodu Warszawa w wersji sedan pojawił się w 1961 roku. Zaprojektowany przez zespół inżynierów, w którym znaleźli się m.in. Cezary Nawrot, Roman Skwarek oraz Stanisław Łukaszewicz, trafił do produkcji dopiero trzy lata później. Samochód poza zmienioną tylną częścią nadwozia, otrzymał także nową osłonę chłodnicy, reflektory oraz giętą, panoramiczną szybę przednią. Nową odmianę Warszawy wyposażono w silniki benzynowe S-21 oraz M-20 odpowiednio montowane w modelach 203 i 204. 

12 czerwca 1955 podczas Międzynarodowych Targów Poznańskich zaprezentowano po raz pierwszy prototypowy egzemplarz Warszawy w wersji Pickup. Samochód oparty był całkowicie na konstrukcji Warszawy M20 z ta jedynie różnicą, iż tylna część nadwozia przeprojektowana została na potrzeby przewożenia ładunków. Ciekawostką jest, iż samochód ten powstał na życzenie polskiej reprezentacji kolarskiej, która potrzebowała samochodu do przewożenia rowerów. 

          W 1958 roku na Międzynarodowych Targach Poznańskich zaprezentowano oficjalnie nowy, polski samochód dostawczy produkowany w zakładach FSC Lublin. Stanisław Tański, główny konstruktor potrzebował dwóch lat by na bazie Warszawy M-20 zbudować prosty samochód użytkowy, któremu nadano nazwę Żuk. Po liczącej 50 sztuk serii próbnej, Żuk na stałe trafił do produkcji seryjnej w 1959 roku zastępując wysłużonego Lublina 51. Bardzo szybko rozpoczęto produkcję różnych wersji nadwoziowych, wśród których znalazł się m.in. zamknięty furgon, oraz wersja pożarnicza szczególnie ceniona przez egipskiego odbiorcę. W 1967 na rynek trafiła wersja skrzyniowa z drewnianą skrzynią ładunkową całkowicie oddzieloną kabiny od kierowcy.  Przez następne lata produkcji Żuk przechodził kilka modernizacji otrzymując m.in. nową osłonę chłodnicy oraz nieco zmienione, przestronniejsze nadwozie. Mimo swojej awaryjności i dość małej mocy samochód stał się hitem nie tylko na rynku polskim ale i zagranicznym. Duża część wynoszącej 587 500 egzemplarzy produkcji, trafiła na eksport. 13 lutego 1998 roku zakończono produkcję sędziwej konstrukcji, która jednak stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych samochodów produkcji polskiej.